از خودم!

ای کاش که چشمِ شعر روشن می شد
لبخند و امید سهمِ این زن می شد
یعنی که در عصر ارتباطات و فضا
یک‌بار  کسی هم عاشق من می شد

زهرا موسی پور فومنی

ای شاعرِ محکوم به شب‌بیداری
مثل خودم افسرده‌ای و حق داری

با آن‌همه شعرِ اعتراضی گفتن
از دستِ  من و تو  بر نیامد کاری

زهرا موسی پور فومنی

هر چند که از ادامه دادن، سیریم
از درد، سراغِ مرگ را می گیریم

امّا خودِ روزگار می داند که
ما نه خفه می شویم و نه می میریم

زهرا موسی پور فومنی

گفتی که شدی از ارتباطت دلسرد
از بد دِلی‌اَش، روانِ تو  دارد درد

نشنیده بگیر سرزنش‌هایش را
انگار  سگی  برای تو  پارس نکرد

زهرا موسی پور فومنی

کسی که تنها دغدغه‌اش سرودن از لذایذ جنسی‌ست و درکی از وقایع سیاسی و اجتماعی کشورش ندارد و در همه حال بی‌طرف است، خودش را #شاعر نداند.

عمری به جوان و پیر،  با فنّ بیان
جز بوس و لب و بغل نداده‌ست نشان

شعرش به زبان ساده می‌گوید که
از عقده‌ی جنسی شده پُر،  شاعرِ آن

زهرا موسی پور فومنی
رباعیات

هر چند بگویند که ما مغروریم،
بر پیکرِ عشق، وصله‌ای ناجوریم،
ما با خبر از ارزش خود هستیم و
از دادنِ دل به این و آن معذوریم.

زهرا موسی پور فومنی

از گفتنِ راز عشق، لب خواهد بست
با آن که شراب خورده و باشد مست
دور از همه‌ی خاله‌زَنَک بازی ها...
یک عاشق واقعی حواسش جمعست

زهرا موسی پور فومنی
رباعیات

در تاریِ چشم جبر، نا پیداییم
مشکوک به روشناییِ فرداییم

بی بارقه‌ی  عدالت و آزادی
ما دلزده از هر چه شبِ یلداییم

زهرا موسی پور فومنی
رباعیات

فریادِ بلند نسل ما  کرده کرش
در لای گِل و لجن فرو رفته خرش
حالا که شب  اتّحاد ما را دیده!
از شدّتِ ترس، ریخته کُرک و پَرش

زهرا موسی پور فومنی

آهنگِ صداش حبس در حنجره است
بلبل که نه، بیشتر همان شب‌پره است

یک آدم ترسو، همه جا  در همه حال
اقرار به عاشق‌شدنش  مسخره است

زهرا موسی پور فومنی